Był taki dzień, że chciałem uciec na dobre z domu.
Oczywiście nie powiedziałem o tym nikomu.
Spakowałem się w nocy, gdy wszyscy spali.
Jedyne co słyszałem to jak słodko chrapali.
Wziąłem parę majtek, kilka koszul i spodni.
Biorąc od mamy 200 złoty nie popełnię zbrodni.
Muszę mieć na jedzenie i podróże autostopem.
Nie interesowało mnie co będzie potem.
Nikt nie chciał zrozumieć moich problemów.
Nawet, jeśli nie byłem człowiekiem od przemów.
Zostawiłem karteczkę na biurku o tym, że uciekam.
Cieszyłem się z decyzji, bo w końcu „tylko narzekam”.
Otworzyłem drzwi wejściowe i przekroczyłem próg.
Byłem młody, nie znałem na pamięć wszystkich dróg.
Błąkałem się po mieście szukając ciepłego schronienia.
Nie potrafiłem znieść tego ciężkiego brzemienia.
Wróciłem do domu i zwróciłem mamie pieniądze.
Czy ucieczka od rodziny to dobre wyjście? Nie sądzę.
Rodzice o niczym się nie dowiedzieli.
Co by było, gdyby się dowiedzieli!

Był taki dzień, że chciałem uciec na dobre z domu.
Oczywiście nie powiedziałem o tym nikomu.
Spakowałem się w nocy, gdy wszyscy spali.
Jedyne co słyszałem to jak słodko chrapali.
Wziąłem parę majtek, kilka koszul i spodni.
Biorąc od mamy 200 złoty nie popełnię zbrodni.
Muszę mieć na jedzenie i podróże autostopem.
Nie interesowało mnie co będzie potem.
Nikt nie chciał...

Nie pamiętam już zupełnie powodu (na pewno był błahy i bezsensowny), ale nigdy nie zapomnę realizacji mojej wspaniałej ucieczki. Otóż spakowałam z pokoju co ważniejsze rzeczy i uciekłam… do toalety. Dla wówczas sześcioletniego dziecka była to ucieczka idealna bo wszystko było pod ręką. Tak więc siedziałam tam i świetnie się bawiłam do czasu aż stwierdziłam, że czas mojego Giganta minął. Mi się wydawało, że siedzę tam kilka dni, ale jak to w życiu bywa tak naprawdę było to kilka godzin.

Nie pamiętam już zupełnie powodu (na pewno był błahy i bezsensowny), ale nigdy nie zapomnę realizacji mojej wspaniałej ucieczki. Otóż spakowałam z pokoju co ważniejsze rzeczy i uciekłam… do toalety. Dla wówczas sześcioletniego dziecka była to ucieczka idealna bo wszystko było pod ręką. Tak więc siedziałam tam i świetnie się bawiłam do czasu aż stwierdziłam, że czas mojego...

Ja takie myśli miałam nie raz, ale to mój brat zamienił je w czyny...

Moi rodzice zawsze traktowali go trochę inaczej: miał więcej swobody i mniej obowiązków, niż ja. Pewnego dnia postanowili mu to ukrócić, kiedy to okazało się, że nie przykłada się do egzaminu poprawkowego z matematyki. Efekt?

Brat spakował się w jakąś torbę, wyszedł i wrócił na drugi dzień. Wrócił, by zjeść obiad i zabrać resztę rzeczy (Celowo, gdy rodziców nie było w domu). Wrócił po roku, gdy rozstał się z o wiele starszą dziewczyną i od tamtej pory nic nie jest takie, jak było. Ze świetnego kontaktu - teraz prawie żaden. Jeśli już się widzimy, atmosfera jest napięta i każdy robi dobrą minę do złej gry.

Ja takie myśli miałam nie raz, ale to mój brat zamienił je w czyny...

Moi rodzice zawsze traktowali go trochę inaczej: miał więcej swobody i mniej obowiązków, niż ja. Pewnego dnia postanowili mu to ukrócić, kiedy to okazało się, że nie przykłada się do egzaminu poprawkowego z matematyki. Efekt?

Brat spakował się w jakąś torbę, wyszedł i wrócił na drugi dzień. Wrócił, by...

Nigdy nie bylem na tyle niegrzecznym chłopcem, żeby planować ucieczkę z domu. Rodzina traktowała mnie jak księcia i starała się zawsze zrozumieć, wiec nigdy poważnie się nie kłóciliśmy.

Byłem dzieckiem ciekawym świata i posiadającym ogromną wyobraźnię. Zawsze marzyłem o ucieczce w nieznane, o podróżach na koniec wszechświata i z powrotem, tam gdzie nikt inny jeszcze nie postawił swojej stopy. Znalazłem sposób, by móc zwiedzać świat, nie ruszając się z miejsca - podróżowałem za pomocą przeróżnych książek. Najbardziej lubiłem odkrywać nieznane z Jules'em Verne, który swoimi opowieściami przenosił mnie daleko poza znane mi horyzonty. Marzyłem o odkrywaniu nowych lądów razem z Guliwerem w opowieściach Jonathan'a Swift'a, a nawet, by przemierzać magiczne krainy z Alicja Lewis'a Carroll'a. Nie były mi także straszne żadne morskie podróże Wędrowcem do Świtu, ani podwodne głębiny zwiedzane z Kapitanem Nemo. Czytanie było moją ucieczką od nudnej rzeczywistości i przyziemnych problemów.

Nigdy nie bylem na tyle niegrzecznym chłopcem, żeby planować ucieczkę z domu. Rodzina traktowała mnie jak księcia i starała się zawsze zrozumieć, wiec nigdy poważnie się nie kłóciliśmy.

Byłem dzieckiem ciekawym świata i posiadającym ogromną wyobraźnię. Zawsze marzyłem o ucieczce w nieznane, o podróżach na koniec wszechświata i z powrotem, tam gdzie nikt inny jeszcze nie...

Mój okres buntu obejmował pierwsze dwie klasy gimnazjum i był dość łagodny. Siedziałam w pokoju, nikomu nie wadząc, i nałogowo grałam w grę przeglądarkową MMORPG. Rodzicom się to nie podobało, potrafili wejść do mojej enklawy i odciągać mnie od komputera. A ja nerwicy dostawałam. Lekcje? Odrobione. Oceny? Średnia powyżej 4,75, litości! Obowiązki domowe? Powiedzcie tylko słowo, zrobię. Ale nie. Przeszkadzali żeby przeszkadzać. Bo niby ekran psuje oczy! A sami pracowali przed laptopami 8-10 godzin dziennie, hipokryci!

Tak to widziałam.

W końcu uznałam, że koniec z tym. Byłam dobrym dzieckiem – źle. Postanowiłam więc dla odmiany pokazać im, jak problematyczny może być bunt nastolatka i uciec z domu. Później miałam zamiar wrócić i zachowywać się jak wcześniej, a oni mieli mnie za to docenić.

Pojechali na zakupy, do dzieła! Tyle że ja muszę wszystko zawsze mieć z góry zaplanowane, przygotowane…

Oszczędności dorwać. Rozłożyć po 3 portfelach, w razie czego. Znaleźć plecak, spakować…
[Wróć, na ile uciekam?] Jedna noc? Dobra, tylko bielizna, laptop, słuchawki, zasilacz i myszka.
[A jedzenie?] Robię kanapki.
[A dokąd pójdę?] Nocy na dworze spędzać nie będę. Może do babci? 4 km od domu, luzik.
[Wyda mnie?] Chyba że pomyśli, że oni wiedzą!
[Trzeba by najpierw zadzwonić do babci, czy w ogóle jest w domu.]

Wybierała się sójka za morze, aż wrócili rodzice. Tyle kłopotów z tym szykowaniem ucieczki, że aż mi się odechciało. A jeszcze pomyśleć, że w tym czasie mogłam sobie pograć!

Mój okres buntu obejmował pierwsze dwie klasy gimnazjum i był dość łagodny. Siedziałam w pokoju, nikomu nie wadząc, i nałogowo grałam w grę przeglądarkową MMORPG. Rodzicom się to nie podobało, potrafili wejść do mojej enklawy i odciągać mnie od komputera. A ja nerwicy dostawałam. Lekcje? Odrobione. Oceny? Średnia powyżej 4,75, litości! Obowiązki domowe? Powiedzcie tylko...

Pewnego razu posprzeczałam się z mamą, ponieważ lało jak z cebra, a ja koniecznie chciałam iść budować pałac w piaskownicy. Mama kategorycznie zabroniła mi wychodzić, więc udałam, że zgadzam się z jej decyzją i poszłam do swojego pokoju. W rzeczywistości zabrałam bluzę z szafy i po kryjomu wyszłam z domu, aby wybudować swój pałac, w którym mogłabym wyczekiwać na swojego księcia na białym koniu. Trwało to jakieś 2 godziny, a ja przemokłam do suchej nitki. Do teraz pamiętam panikę w oczach mamy, kiedy mnie odnalazła (byłam na tyle cwana, że nie poszłam do pobliskiej piaskownicy, tylko do tej na końcu miasteczka). Zrobiło mi się wtedy strasznie głupio i przykro, więc już nigdy więcej nie powtórzyłam tego błędu. Niestety efektem tego durnego wybryku była dwutygodniowa choroba. Ale udało mi się znaleźć pewien plus. To właśnie wtedy siostra wypożyczyła dla mnie książkę fantasty, którą pokochałam całym sercem. Właśnie podczas tej choroby odnalazłam swoją pasję w czytaniu książek!

Pewnego razu posprzeczałam się z mamą, ponieważ lało jak z cebra, a ja koniecznie chciałam iść budować pałac w piaskownicy. Mama kategorycznie zabroniła mi wychodzić, więc udałam, że zgadzam się z jej decyzją i poszłam do swojego pokoju. W rzeczywistości zabrałam bluzę z szafy i po kryjomu wyszłam z domu, aby wybudować swój pałac, w którym mogłabym wyczekiwać na swojego...

W moim przypadku nie była to żadna ucieczka z domu przez żadną złość czy bunt, tylko zabawna sytuacja, która jest wspominana przy każdym święcie kiedy jesteśmy całą rodziną razem. Mając dokładnie rok i trzy miesiące ubrana w śpiochy wzięłam swego plastikowego żółtego konika na sznurku, który wówczas był w porównaniu do mnie dużym koniem (mam go do dziś, choć plastik ma pęknięcia i brakuje mu jednego oka to i tak leży wciąż na strychu) i poszłam za mamą, która jakiś czas przede mną poszła do kościoła dekorować go na komunię mojej starszej siostry. Widocznie musiałam usłyszeć dokąd mama idzie i w mojej małej główce zaświtało, że nie muszę za mamą tęsknić, bo mogę do niej iść i tym sposobem cała reszta rodziny z przerażeniem mnie szukała, no i znaleźli mnie, daleko nie zaszłam, znaleźli mnie dwa domy dalej, koło jednych z sąsiadów jak człapałam. Podobno płakałam, bo nie dali mi dotrzeć do mamy, jak wróciła to zapłakana wtuliłam się w nią i zasnęłam. No i tyle było po mojej szalonej wycieczce ;).

W moim przypadku nie była to żadna ucieczka z domu przez żadną złość czy bunt, tylko zabawna sytuacja, która jest wspominana przy każdym święcie kiedy jesteśmy całą rodziną razem. Mając dokładnie rok i trzy miesiące ubrana w śpiochy wzięłam swego plastikowego żółtego konika na sznurku, który wówczas był w porównaniu do mnie dużym koniem (mam go do dziś, choć plastik ma...

W dzieciństwie raz wpadłam na pomysł ucieczki z domu. Właściwie to wspólnie z koleżanką wymyśliłyśmy sobie, że jak włóczykij z plecakiem na ramionach będziemy zwiedzać świat. Powodem takiej decyzji nie była żadna kłótnia tylko program telewizyjny o podróżach autostopem i zwiedzaniu świata. Zainspirowane programem postanowiłyśmy spróbować takiej przygody. Miałyśmy wtedy jakieś 10 lat. Nasza podróż skończyła się jeszcze zanim się zaczęła. Przyłapane przez rodziców gdy pakowałyśmy plecaki, szybko wybili nam z głowy ten szalony pomysł.

W dzieciństwie raz wpadłam na pomysł ucieczki z domu. Właściwie to wspólnie z koleżanką wymyśliłyśmy sobie, że jak włóczykij z plecakiem na ramionach będziemy zwiedzać świat. Powodem takiej decyzji nie była żadna kłótnia tylko program telewizyjny o podróżach autostopem i zwiedzaniu świata. Zainspirowane programem postanowiłyśmy spróbować takiej przygody. Miałyśmy wtedy...

Pewnego letniego dnia bawiłam się w salonie. Telewizor był włączony, leciały jakieś reklamy. Nagle usłyszałam muzyczkę i wlepiłam moje oczka w ekran. Rozdziawiłam buzię. Na ekranie pojawił się piesek-maskotka, który sam szczekał! W mojej główce pojawiła się myśl: Mama. Pobiegłam do kuchni i powiedziałam o zabawce. ,,Nie, kochanie. Masz dużo zabawek”. Nie pomógł krzyk i tupanie nóżką. Zła pobiegłam do swojego pokoju, wzięłam torebkę z Barbie. W mojej główce zaczął kształtować się plan ucieczki doskonałej. Spakowałam tylko najważniejsze rzeczy-ulubionego misia, batonik i spinkę do włosów. Przecież wrócę na obiad. Wymknęłam się przez taras. Uśmiechnęłam się. Rodzice będą mnie szukać, płakać, a jak znajdą, kupią mi pieska. Już wtedy przejawiałam przebłyski geniuszu. Poszłam do mojej koleżanki, która mieszkała za płotem. Przecież musiałam być blisko, żeby usłyszeć jak mama woła mnie na obiad. Bawiłyśmy się w jej domku na drzewie tak długo, aż zasnęłyśmy. Obudziło nas szczekanie psa. Pożegnałam się i przelazłam przez dziurę w siatce. Widząc mnie, mama zapytała, gdzie byłam.
- Uciekłam z domu.
- Tak? Daleko?
Nie wiem, dlaczego, ale mama się śmiała.
- Byłam u Zuzi. Byłyśmy w domku.
- Idź już spać, kotku.
Zdezorientowana poszłam do pokoju i jakież było moje zdziwienie, gdy na łóżku zobaczyłam mojego pieska z reklamy! Kilka lat później okazało się, że rodzice kupili mi go wcześniej i chcieli zrobić niespodziankę. Moja ucieczka okazała się bez sensu, a rodzice śmieją się ze mnie do dziś.

Pewnego letniego dnia bawiłam się w salonie. Telewizor był włączony, leciały jakieś reklamy. Nagle usłyszałam muzyczkę i wlepiłam moje oczka w ekran. Rozdziawiłam buzię. Na ekranie pojawił się piesek-maskotka, który sam szczekał! W mojej główce pojawiła się myśl: Mama. Pobiegłam do kuchni i powiedziałam o zabawce. ,,Nie, kochanie. Masz dużo zabawek”. Nie pomógł krzyk i...

Tak realnie to nie, to znaczy niejednokrotnie krzyczałam, że się wyprowadzam i więcej nie wracam, ale nie spakowałam jak mój tata plecaka i nie położyłam się spać pod drzwiami od piwnicy, jednak jabłko może daleko paść od jabłoni.

Ale kiedyś, w przypływie nastoletniej "depresji", poszłam na spacer. Wałęsałam się bez celu po mieście szukając szczęścia, a raczej bezceremonialnie pogrążając się w mym nieszczęściu. Co warto zaznaczyć - to nawet nie było moje miasto, spędzałam wówczas ferie u rodziny, więc wolna ręka, hulaj dusza piekła nie ma, nikt mnie nie zna, nikt bez sensu do mnie nie gada, jestem ja, deszcz i szum rzeki. A przy okazji zimno jak w kieleckim, lód na wodzie, śnieg w butach, przeziębienie w przedpokoju już czeka.

Melancholia doprowadziła mnie nad brzeg rzeki, gdzie jakiś kilka lat starszy ode mnie człowiek dreptał sobie po lodzie. Gapiłam się na niego bez celu, co jakiś czas zastanawiając się nad tym, ile ten lód jest w stanie wytrzymać. W pewnym momencie ten zgoła anonimowy człowiek spojrzał na mnie spojrzeniem godnym najbardziej przenikliwego zwiadowcy i zadał pytanie:
- Uciekłaś z domu?

Długo potem zastanawiałam się co sprawiło, że ów mężczyzna uznał, że wyglądam jak uciekinierka. Krótka pogawędka z Panem, który wziął mnie za buntowniczkę, która więcej nie chciała widzieć swojej rodziny, sprawiła, że moja "depresja" magicznie zniknęła. Żaden człowiek nie ucierpiał przy zbieraniu materiału, a lód leżał na rzece aż do odwilży. :)

Tak realnie to nie, to znaczy niejednokrotnie krzyczałam, że się wyprowadzam i więcej nie wracam, ale nie spakowałam jak mój tata plecaka i nie położyłam się spać pod drzwiami od piwnicy, jednak jabłko może daleko paść od jabłoni.

Ale kiedyś, w przypływie nastoletniej "depresji", poszłam na spacer. Wałęsałam się bez celu po mieście szukając szczęścia, a raczej...